شعر محرم و صفر

عبور قافله را بین شام می بینم

و در حوالی آن ازدحام می بینم

مگر چه چیز تماشایی است در اینجا

حضور این همه فرد بنام می بینم

چه ها که با دل زینب (س) نکرده این کوفه؟

تو نی سوار و منم کوچه گرد این کوفه

چه سنگها که نشد پرت سوی محمل من

به دستهای زن و طفل و مرد این کوفه

ازپشت بام بر سرمان سنگ می زنند

برزخم کهنه ی پرمان سنگ می زنند

وقتنزولِ سوره ی توحید بر لبت

ابلیسها به باورمان سنگ می زنند

سریز نیزه زمین خورد بس که زخمی بود

سری که وا شده از هم ز ضربه های عمود

سریز نیزه زمین خورد, وای خواهر او

چگونهمی نگرد غلط خوردن سر او

این همه راه دویدم ز پی دلدارم

به امیدی که دراین دشت برادر دارم

تو دعا کن به کنار بدنت جان بدهم

فکر همراهی باشمر دهد آزارم

قلم به دست گرفتم روان شوم تا سر

به نام حضرت معشوق, اسم انشا؛ سر

مسیر روضه از این جا به سمت شش گوشه ست

فرات , علقمه, گودال, دست سقا, سر

ایستادم به بلندی بدنم لرزان شد

زیر خروارِ نی و سنگ تنت پنهان شد

بسکه مبهوت جمال احدیّت بودی

که در آوردن پیراهن تو آسان شد

دشمن مجال پا زدنت را گرفت و برد
یعنی حسین های تنت را گرفت و برد

مرد میخواهد به پای روضه بنشیند , که شد

صحبت از جسمی تکیده , لحظه های آخرش

نیزه و شمشیر وتیر و سنگ باشد جای خود

چکمه ای بر سینه و رگهای خشک حنجرش

شمر آهسته صدا زد: جگرت می سوزد?

عضو عضو بدنت, بال و پرت می سوزد

خس خس سینه که نه , زمزمه ای از پاییز

برگ ریزان شده از پا به سرت , می سوزد

تیر از سینه تو رد شده گویا , که چنین

با تکان دادن دستت , کمرت می سوزد

سر خونین تو را بر نوک نیزه زده ام

تا ببینی که چگونه ثمرت می سوزد

وای..در تیر رس چشم حرامی دیدم

معجر  دخترکان حرمت می سوزد

قاسم افرند

وجودش مثل دریا بود عمه
دقیقا مثل زهرا بود عمه

یک جای سالم در بدن دیگر نداری

جایی برای بوسه بر پیکر نداری

با گوش هایم میشنیدم من که گفتند

یابن علی سر را بذاری بر نداری