شعر شهادت حضرت زهرا (س)

چه‌ها کرده این شهر با ما پس از تو
همه خوب بودند اما پس از تو…

ندارد خریدار آه غریبان
شده کار مردم تماشا پس از تو

دائما از بعد پیغمبر اذیت می شوم
خیلی از تنهایی حیدر اذیت می شوم

تا که می بینم کسی جای علی این روزها
بین مردم می رود منبر اذیت می شوم

بر شانه می آورد تا بانو نیافتد
آرام تا این شمع از سوسو نیافتد

پروانه بود و دورِ مادر چرخ می زد
حتی نگاهی بر جلالِ او نیافتد

دلتنگ بهاریم بهاری که نداریم

دنبالِ مزاریم مزاری که نداریم

دریاب زمین را به قراری که نداریم

این چشم بیارا به غباری که نداریم

بخند, گریه ات آخر مرا ز پا انداخت
مرا ز پا و تورا دیگر از نوا انداخت

به جان من بخورد درد تو, نخور غصه
غم تو لرزه به اندام مرتضی انداخت

دیدم هجا هجا نفست در تلاطم است

در هر نفس نفس زدنت قافیه گم است

حرفی بزن دوباره غزلواره ی علی

خورشید من, که محو رخت ,ماه وانجم است

در شکسته مرا آخرش شکستم داد

ببین که میخ در خانه کار دستم داد

محمد حسن بیات لو

ای شعرِ ناسروده ی هستی کلام تو
آیاتِ آسمانی وحی است نام تو
عرشِ خداست گوشه ی ایوان بام تو
حالا به التماس نشسته امام تو

باید آیینه را قسم بدهم
صورتت را به من نشان بدهد
دیدن روی ماه تو, تنها
میتواند به من توان بدهد

چون باده که از خنده ی پیمانه بسوزد

از آه خماران در میخانه بسوزد

نه اتش عشق, اشک غریبانه ی شمع است

آن درد که بال و پر پروانه بسوزد

«زبانحال امیرالمومنین (ع)»

شاید آن روز پر هیاهو ,تو
مانده ای پشت در زبانم لال

بین نامحرمان در آن کوچه
یکه وبی سپر زبانم لال

من و روضه خواندن که کار همیشه ست
نه آن روضه هایی که بی اصل و ریشه ست
همان روضه ی سنگ های مزاحم
و آیینه ای که لگدمال تیشه ست