شعر شهادت اهل بيت (ع)

بربسترآرمیده امید و توان من
برخیز ای بهارعلی ای جوان من

من زودتر زعمر تو پایان گرفته ام
گویا رسیده فاطمه؛فصل خزان من

“باز این چه شورش است” که در خانه ی علیست؟
این سوز گریه های غریبانه ی علیست –

“کای مونس شکسته دلان حال ما ببین”
در آتش اینکه سوخته پروانه ی علیست

چه زجری میکشم میبینمت در بستر اینگونه
نزد پروانه‌ای مثل تو زهرا پر پر اینگونه

اگر من آمدم خانه نیازی نیست برخیزی
نیا جان علی دیگر خودت پشت در اینگونه

شبانه تا که درِ رحمتِ خدا وا شد
تمام شهر ، درون قنوت او جا شد

خیال کردم ، سجاده بود ، اما نه …
درِ بهشت خدا بود نیمه شب وا شد

صحبت از مادر که می آید هیاهو می شود
بغض هایِ زخمى ام بینِ گلو رو می شود

روضه وقتی روضه ی ناموسی است و کوچه ها
لطمه و سیلی ،نصیبِ طاقِ ابرو می شود

کرارم و زغصه مکرر شکسته ام
آیینه ام اگر چه سراسر شکسته ام

پهلو شکسته دنده شکسته تکان نخور
بگشا دودیده و بنگر سرشکسته ام

جوری زدند آینه از چند جا شکست
در بین خلق حرمت شیر خدا شکست

ای کاش می شکست…نه …آیینه خورد شد
در پیش چشم های علی سینه خورد شد

با لگد زد وحشی نامرد آن در را بماند
دید تا نقش زمین یاس پیمبر را بماند

لااقل ای کاش حرفی از مسلمانی نمیزد
نه،نمیگویم که او آیات کوثر را بماند

عزّتی دارم مداوم از عطایِ فاطمه
دولتی پاینده دارم از دعایِ فاطمه

کی سزاوارِ غلامیِ درِ این خانه ام؟
آبروها یافتم از خاکِ پایِ فاطمه

در آفرینش نقطه پرگار زهراست
دل دلبر و دلداده و دلدار زهراست
ناد علی احمد مختار زهراست
روح المعانی مخزن الاسرار زهراست

آنکس که زد به روی تو باید زند نقاب
از من نگیر رو که شدم از خجالت آب

هر شب کنار آهِ تو من آه می کشم
در خاکِ بستر تو علی شد ، ابوتراب

در خانه ای که بال مَلک سایه گستر است
چشمان اهل بیت به بیمار بستر است

محزون تر از نگاه علی ، آه فاطمه است
گویا شب جدایی اخلاص و کوثر است