شعر شهادت اهل بيت (ع)

بَـر دَر مَزَنبــه رویِ تو دَر  وا نمی کنند

چیزی مگو  ,  که با تو مدارا نمی کنند

اینها که ساکتندو فقط  بُهت کرده اند

هــرگز بـه  پایِ حقّ تـو امضا نمی کنند

نخواستند که باشی در آخر این راه

چقدر بود زمان خوشیمان کوتاه

نبود دست خودم دست من به بازو خورد

و دید موقع غسل تو لکه خون سیاه

بیا مخواه که خانه پر اضطراب شود

تمام خانه پر از سایه ی عذاب شود

خدا کند که بمیرد هر آنکه باعث شد

علی ز شرم زنش قطره قطره آب شود

امان نداد سقیفه به چشم های ترت

هنوز خشک نشد در کفن تن پدرت

هنوز میوه ی اشک تو کال بود ولی

که خواستند ببینند باغ بی ثمرت

پیچیده است عطرِ نسیمی سرخدر لابه لای زلفِ پریشانش

در خانه ای که یاس و تبر دیده بانو به لب رسیده دگر جان

بانوی خانه ,همسرِ “مظلوم” استبانوی خانه, مادرِ “عطشان” است

بانوی خانه ای ست که خلقت هم تا روزِ حشر, مست و غزلخوانش

داغت که با سکوت سبکتر نمی شود

حرفی بزن جواب که با سر نمی شود

تعریف کن, از اول تنهایی ات بگو

از هیچ کس برای تو مادر نمی شود!

بانو سلام سوزش پهلوت بهترست

درد عمیق وکهنه بازوت بهترست

طرح جدید رخت قشنگت گمان کنم

با دانه دانه قرمز یاقوت بهترست

میان کوچه پیچیده

صدای همهمه , ای وای

کنار خانه ای دلسوخته

بی واهمه, ای وای

بابا کجابردی تو دیشب مادرم را

دیگر بهدامان که بگذارم سرم را

هق هق مکنبابا دلم آتش بگیرد

بابا الهیدخترت زینب بمیرد

درد یک شببر علی تاثیر کرد

گریه یمردانه اش تغییر کرد

پیش از آنآهسته می نالید او

لیک وقتیکه ورم را دید او 

دوباره کوچه و عابر و باز هم در ,دیوار

گذاشت باز به پهلوی آسمان ,سر, دیوار

زنی که یکطرف ماجراست باید فهمید

که آمده است به یک جنگ نا برابر ,دیوار

امروز روضه از در و دیوار جاری است

دنیا شبیه مجلس یک سوگواری است

نشنیده اش بگیر,ولی بی دلیل نیست

کار زن جوانی اگر گریه زاری است