شعر آیینی

مانند عاشقی که پی یار می دود
دنبال او همیشه گرفتار می دود

او نقطه ی شروع جهانست دور او
عالم شبیه حالت پرگار می دود

به تو امیرِ کبیرِ غدیر می‌گویند
به نوکران تو عَبدُالاَمیر می‌گویند

به سنگ‌ریزه‌ی راهِ تو قله‌ی جبروت
به کوه، پیش تو ریگی حقیر می‌گویند

با خطبه اش تسخیر کرده قلب منبر را
دیوانه ی خود کرده سلمان و ابوذر را

یل های نامی عرب پاسخ نمی گویند
دررمعرکه هل من مبارز های حیدر را

گرچه در دفتر من صحبتِ مولاست فقط
هر چه گفتم نَمی از ساحلِ دریاست فقط

یک «علی» گفتم و عمری‌ست، دهانم عسلی‌ست
ذکر شیرینیِ حلوا به مَثَل‌هاست فقط

بر زلف یار تا که گره خورد کار ما
ما را خرید احمد عالی تبار ما
پس رفت بر جهاز شتر شهریار ما
سنجید با ولایت حیدر عیار ما

اخ الرسول ، امام الهدی ، امیر کلام
ابوتراب ، ابوالمومنین ، ابوالایتام

کدام نام تو را میتوان ندیده گرفت؟!
تورا چگونه بخوانیم؟ با کدامین نام؟!

من وجودت را چنان محشر تصّور می کنم
فاتحِ خیبر..دلم خیبر تصّور می کنم

کودکی ام ابتدائاً پا گرفته با شما
مردنم را پیشِ تو آخر تصّور می کنم

به دین “محمد” به وحدت قسم
به حشر و به دوزخ به جنت قسم

به ام‌ الکتابِ کتابِ مبین
قسم به مربیِ روح الامین

علما موقع تدریس علی میگویند
زحل وزهره وبِرجیس علی میگویند
صالح ویوشع وجرجیس علی میگویند
تا نخ وسوزن ادریس علی میگویند

در حقیقت معنیِ دین جلوه ی ایمان علی ست
بعدِ توحید و نبوٌت بهترین برهان علی ست

آن همای آفرینش مایه ی فخرِ جهان
آخرین تفسیرِ دین، از منظرِ قرآن علی ست

دست، دستی که به شوق یار بالا می‌رود
لحظه‌ی تقدیم جان صدبار بالا می‌رود

دست گاهی میثم تمّار می‌سازد ز خود
یاعلی می‌گوید و از دار بالا می‌رود

اولین بار علی گفتم و جانم دادند

با علی در رگ غیرت ضربانم دادند

یا علی گفتم و معیار نشانم دادند

با تماشای نجف جان جهانم دادند