انعکاس نور

مرا به شور کشید ست شهد انگورش
مذاب کرده مرا انعکاسی از نورش

حَلاوت عَسَل اَصل را نجف ‌‌‌‌دیدیم
شراب می چکد از دست رنج زنبورش

«شنیده ایم» کرامات عاشق لالش
«ندیده ایم» به جز روشنایی از کورش

اگر که ماه تَرَک خورد و شَمس بر می گشت
به حکم دست یدالله بود و دستورش

بپرس از دَرِ خانه، مراتب صبرش
بپرس از دَرِ خیبر، مراتب زورش

شنیدم از دو لب ذوالفقار، می فرمود:
نوای هو هوی باد صباست ماهورش

دوباره خالی ام از خویش و پُر شدم از عشق
دوباره سرخوشم از شعر های مشهورش…

«علی امام من ست و منم غلام علی»
هزار جان گرامی فدای دستورش

علی ست مظهر «لایدرکٌ و لا یُوصَفْ»
نمی توان به دو تا جمله کرد محصورش

علی ست شاخص تشخیصِ خالِص و مُخلص
قسم به روز حساب و به نفخه ی سورش

علی فراتر از اِدراک ما زمینی هاست
خدا به دلبری از خلق کرده مأمورش

تَبوک را علی از دور حَل و فصلش کرد
و رومیان همه خواندنند امپراطورش

کسی که تشنه ی پندش ملائکه بودند
به چاه کوفه چه گفت?! و چه بود منظورش?!!

دلی که عاشق مولاست رو نخواهد کرد
به جذبه های بهشت و کرشمه ی حورش

به شأن آیه ی «کَهْفُ الرَّقیمْ»، پی بردم
به محض دیدن عُشّاقِ جور واجورش

به دار باقی تمار و یاری عمار
نگاه کن، به هنر های مست و مستورش

همیشه خنده ی جانانه گریه می طلبد
به اشک خوانده مرا شعر های پُر شورش

علی اصغر یزدی