بیرق آل علی

یا علی گفتیم و راه عشق را پیموده ایم
در پناه بیرق آل علی آسوده ایم

سر به روی خاک پای آل زهرا سود ه ایم
از همان بدو تولد سامرایی بوده ایم

گرچه حق این سینه ها را کربلایی آفرید
سائلان کربلا را سامرایی آفرید

در غریبستان دنیا آشنای ما حسن
کار ماها نوکری ، دنیا و عقبا با حسن

بال پرواز قنوتم یا کریم و یا حسن
سائلی از هر کسی باشد حرام الا حسن

مجتبای دوم این خانواده الدخیل
کار این سائل به لطف تو فتاده الدخیل

بهترین انگیزه ی صوم صلات ابروی تو
یک جهان دارد مسلمان آن خم گیسوی تو

هر که را اقبال باشد تا ببیند روی تو
می کشد هو یا علی هو یا علی در کوی تو

دل حسن دلبر حسن ساقی حسن ساغر حسن
هو حسن احمد حسن زهرا حسن حیدر حسن

می رسد از خاک راهت معجزات نو به نو
آسمان از رد پایت می کند اختر درو

رخت غم دارد به تن کعبه اگر آهش شنو
عاقبت قسمت نشد تا که بگردد دور تو

می رسد با دیدنت انگشت حیرت بر دهان
که خداوند آفریده یک خدا در این جهان

مدح تو با واژه ها غیر از خیالی خام نیست
هر چه می ریزد به پیمانه به جز اوهام نیست

مستی ما را به جز تصویر تو در جام نیست
هرکسی جان داده با عشق شما ناکام نیست

شان هر کس می شود پیدا ز حال والدین
مادرت انسیه الحورا پدر مرد حنین

ریخت بر هم طعم لب های تو بازار عسل
چشم هایت را گشودی آفریده شد غزل

زلف هایت را شب یلدا شده ضرب المثل
سجده بر محراب ابروی حسن خیر العمل

هر دو عالم را بگردی گر پی مِی پروری
نیست مثل باده ی انگورهای عسگری

از فلک باید تماشا کرد خاک پای تو
حق نشسته جای حق این جانشینی جای تو

روز محشر محشری دیگر قد و بالای تو
در قیامت هم شفاعت حق نوکرهای تو

باری از عصیان به روی دوش آوردم کریم
بار کج این بار آمد از صراط مستقیم

مژه هایت صف کشیده تا کند غارتگری
تیغ ابرو را کشیدی جان به لب ها آوری

با اشارات نظر داری تو فتح خیبری
حیدری تو حیدری تو حیدری تو حیدری

چشم هایت را بهشت جاودانی گفته اند
زلف هایت را مسیر زندگانی گفته اند

دامنت را گستراندی آسمان ها کشف شد
زیر سایه سار پلکت کهکشان ها کشف شد

حد جودت تا عیان شد بی کران ها کشف شد
تا که بشناسم شما را هفت خوان ها کشف شد

دست ما کوتاه و خرما بر نخیل ای آشنا
قدر تو مجهول مانده ای امام سامرا

چرخش چشم تو برده چرخ را در زیر دین
آفرینش را حریم با صفایت زیب و زین

سامرایت پایتخت عاشقی در عالمین
تا حسن آید پس از او می رسد نام حسین

بین زندان تیغ صلحت مانده در بین نیام
آخر سر با حسینت می رسد روز قیام

دست بر پهلو گرفتی مثل مادر وای وای
مثل او قامت کمانی ای صنوبر وای وای

پیکرت می سوزد از تب بین بستر وای وای
از عطش وای از جگر گردیده پرپر وای وای

لرزه افتاده به دستت آب خوردن مشکل است
با لب تشنه خدایا جان سپردن مشکل است

از عطش آهی بلند است از تمام پیکرت
کودکت با کاسه ی آبی رسیده در برت

بر روی دامن گرفته این دم آخر سرت
نوش جان آبی بنوش از مهر زهرا مادرت

نوش جان آبی بنوش آه ای امام عالمین
نوش جان تر کن لبت را یاد لب های حسین

گرچه عمر تو گذشته روز و شب در بین بند
از لبت غم گرچه نخل خنده را از ریشه کند

حال روی دست طفلت چشم هایت را ببند
جان بده آرام در آغوش او دیگر بخند

مثل آن شش ماهه که بر روی آغوش پدر
خنده بر روی لبانش بود و می زد بال و پر

موسی علیمردای