آقای من

هرکسی که خویشتن را مستمندش میکند
گر زمین خورده ست آقایم بلندش میکند
تلخ کامی های دنیا را چو قندش میکند
از جهان آزاد و بر این خانه بندش میکند

خوشبحال آنکه جز سائلان این در است

خوشبحال آنکه از این سفره برکت میبرد
بخل هم از این کرمخانه سخاوت میبرد
هرکسی که آمده از سفره راحت میبرد
شاه اینجا هدیه ها را سوی رعیت میبرد

این سخاوتمندی از ارثیه های مادر است

بد به حال آنکه در قلبش محبت نیست نیست
بین او با صاحب خانه رفاقت نیست نیست
کار دنیا راحت و عقبا که راحت نیست نیست
با حسین بن علی ترس از قیامت نیست نیست

صبح محشر کار دست بچه های حیدر است

هرکه پرسد اعتبارت را بگو داده حسین
خوشبحال آنکه عشقش را به او داده حسین
خوب و بد درهم خریده آبرو داده حسین
جان به قربانش که فرصت به عدو داده حسین

گر نباشد او خدا،قطعا خدا را مظهر است

یک شب جمعه شد و قلب همه دنیا گرفت
هر ملک یک گوشه از شش گوشه اش ماوا گرفت
روضه با حال عجیبی در حریمش پا گرفت
قلب عالم سوخت تا این نغمه را زهرا گرفت

اهل عالم این حسین من غریب مادر است

خواهرش از روی تل شاه شهیدان را که دید
ناله های آب آب شاه عطشان را که دید
رد نعل اسبها بر جسم عریان را که دید
چکمه های شمر بر آن جسم بی جان را که دید

گفت شرمت باد که او زینت پیغمبر است

آسمان نیلی و شد و مهتاب میریزد زمین
مثل تسبیحی که در محراب میریزد زمین
آیه آیه پیکر ارباب میریزد زمین
نانجیبی پیش چشمش آب میریزد زمین

طعنه و زخم زبان از زخم پیکر بدتر است

یکنفر عمامه،یک تن پیروهن را میکشید
آن طرف تر یک نفر خلخال زن را میکشید
یک نفر با زور نیزه هی بدن را میکشید
نانجیبی گیسوی ارباب من را میکشید

این وسط هم ساربان در فکر یک انگشتر است

پاره پاره پیکر بی جان به روی خاک ریخت
آیه آیه سوره ی قرآن به روی خاک ریخت
کفر زد با خنجر و ایمان به روی خاک ریخت
هی سنان زد با سنان دندان به روی خاک ریخت

شاه زیر نیزه ها چشمش به سمت خواهر است

وای ده تا اسب حالا وارد گودال شد
با چهل تا نعل جسم پور حیدر چال شد
وای زینب وقت غارت کردن اموال شد
زینبش بر سرزنان بالای تل بی حال شد

روضه خوان بس کن که قلب مادر او مضطر است
سید حسین صمدی