آه

شُده از تیر و نیزه مالامال
پادشاهی که سَخت شُد پامال

تبلِ شادی زدند تا افتاد
از رویِ اسب خسته و بی حال

شمر خندید و بی محلی کرد
“اَلعَطَشْ” هَرچه گُفت در گودال

خنجر کُند او نمی برید
روی سینه نشست آن قتّال

دست و پا زد حسین مانند
مرغ بسمل،بدون پر بی بال

با وجود هزار و نهصد زخم
نیست دیگر نیاز به غسّال

ساربان از عقیق او نگذشت
در شلوغی غارت اموال

از تن بی سرش چرا دیگر؟!
سنگ ها می کنند استقبال

مادرش آمد و چه سخت گذشت
ماجرای تنش به این منوال

یادم آمد “غروب فرچیان”
ذوالجناح آمدست خونین یال

چادر خیمه ها در آتش سوخت
چادر خواهرش زبانم … لال

بود در دست عده ای نامرد
گوشواره ،النگو و خلخال

سنگ ها خورد روی نیزه حسین
رفت زینب ز داغ او از حال

داد فتوا شریح قاضی شهر
شمر را بر قبولی اعمال….
علی اصغر یزدی