روزگاریست که با گریه هم آغوش شدم
در پی آینه ام آینه بر دوش شدم
هیچ کس از من آواره سراغی نگرفت
در خرابات غم انگار فراموش شدم
به گمان همه از خستگی ام خوابم برد
غافل از آن که من از هجر تو بیهوش شدم
بین هر کوچه و هر طعنه ای و هر سیلی
هر کجا از تو خبر بود همه گوش شدم
آه فریاد رسم شد که طبیبم برسد
تا زدم بوسه به لبهای تو خاموش شدم
موسی علیمرادی