عطرِ نفسش

آن که عطرِ نفسش میکده ها را پر کرد
بیشتر از همه پیمانه‌ی ما را پر کرد

در غم دوریِ او، باز پریشان شده ایم
ناله‌ی هر شبِ ما ارض و سما را پر کرد

در شبِ تار، زمین، خوابِ قمر را می دید
که به یکباره درخشید، فضا را پر کرد

به مکان یا که زمان، هیچ زمان بند نشد
پشت در، بینِ گذر، دستِ گدا را پر کرد

لرزه افتاد به پایِ شترِ عایشه تا
نعره‌ی شیرِ علی معرکه ها را پر کرد

پسرش شاعرِ شعرِ عسلِ کرب و بلاست
اینچنین نامِ حسن کرب و بلا را پر کرد

محمد حسن بهرامی