ماه را در ته گودال به خون غلتان دید

ماه را در ته گودال به خون غلتان دید
تیرها دور سر غربت او چرخان دید

دید از چشم و دل سوخته اش خون جاری ست
خون مظلومی او در دل هامون جاری ست

نه علی اکبر و عباس و نه عابس مانده
عمو از زخم سنان خسته و بی حس مانده

تیغ ها راه گلویش همگی سد کردند
نیزه ها با تن تنهای عمو بد کردند

شانه اش دید که آماج بلا گردیده
چند باری ست تنش روی زمین چرخیده

رفت با ناله ی لا اُفارقِ از عمویش
تا که با دست سپر گشته به راه گلویش

آفتاب است که بر زخم تنش می تابد
هر که با هر چه که می خواست عمو را میزد

متل یک رود پر احساس به دریا افتاد
دست او پیش نگاه غم مولا افتاد

حرمله باز مهیای شکاری تازه ست
روضه اش روضه ی بازِ غمِ بی اندازه ست

ذبح شد در بغل ذبح عظیمِ الله
سخت شد لحظه ی ذبحش به اباعبدلله

 حسن کردی