دیشب از عشق چشمِ من تر بود
عاشقی حرفِ ما و دلبر بود
دلِ گُم گشته‌ام مرا می‌بُرد
دلم از کودکی کبوتر بود
تا سرِ کوچه‌ی خدا رفتم
که پُر از چشمه‌هایِ کوثر بود
چشمِ من بود و دامنِ ساقی
دستِ من بود و لطفِ ساغر بود
من زِ هوش و دلم زِ دستم رفت
کارِ پیمانه‌های آخر بود
کارِ دل, کارِ عشق دست تو اند
هم خدا , هم حسین مَستِ تو اند
باز کُن چشمِ عالم آرا را
خیره کن چشمهایِ دنیا را
نخوری چشم ای تو چشمِ حسین
بس که چشمت ربوده دلها را
نوه‌یِ ارشدِ امیرِ عرب
می‌دهی عطرِ نامِ زهرا را
ای علمدارِ دومِ این قوم
می‌بَری رونقِ مسیحا را
آرزویِ حرا دو رکعتِ توست
تا ببیند دوباره طاها را
صخره‌ای موج را به هم کوبید
رویِ دوشش گرفت دریا را
پَرِ سجاده‌هایِ مادرِ تو
می‌بَرد دودمانِ لیلا را
–
سیبِ سرخی و زاده‌ی ارباب
یوسفِ خانواده‌ی ارباب
جلوه‌ای کُن به رسمِ دلبریت
تا بریزیم سر به سَروَریت
درِ بازارِ بَردگان وا شد
یوسف آمد برایِ نوکریت
کعبه اُفتاده است دُنبالت
با خیالِ رُخِ پیَمبریت
تو علی هستی و علی مانده
ماتِ اعجازِ تیغِ حیدریت
چقدر مثلِ فاطمه هستی
به فدایِ شکوهِ کوثریت
آمدی عشق در به در شده است
امشب ارباب ما پدر شده است
شاه زاده امیرِ میدان‌ها
مثلِ عباس مردِ طوفان‌ها
نفَسِ دشت‌ها بُریده زِ تو
تند بادِ شگفتِ جولان‌ها
کوه‌ها خاکِ پایِ تن تنه‌ات
شاه بیتِ لبِ رجز خوان‌ها
به علی رفته‌ای در اوجِ نَبَرد
میزنی خنده بر پریشان‌ها
زَهره‌ها را دریده‌ای یعنی
هیچ کس نیست بین میدان‌ها
–
از امیران کربلا هستی
چقدر شکل مرتضی هستی
گره‌ای تا زدی دو اَبرو را
به هم آمیختی تو شش سو را
همگی قبرِ خویش را کَندَند
تا که دیدند تیغ و بازو را
تیغ رقصید و آسمان بشنید
ضربه‌ات را صدایِ هوهو را
طپشِ قلبِ خیمه‌ها آمد
تا گشودی سپاهِ گیسو را
آمدی تا پس از عمو گیری
پایِ محمل رکابِ بانو را
–
از مِیِ عشق باده‌ای داریم
وَه چه ارباب زاده‌ای داریم
روشنی‌هایِ آسمانِ حسین
ای نشانیِ بی نشانِ حسین
رویِ چشمِ تو اَبروانِ پدر
رویِ دوشِ تو گیسوانِ حسین
آه ! داوود حضرتِ ارباب
ای اذان گویِ کاروانِ حسین
بعدِ آوایِ دلنشینِ تو بود
نوبتِ گفتنِ اذانِ حسین
قُوَّتِ زانوانِ بابایی
ای مسیحاترین جوانِ حسین
مادرت هیچ , بِینِ بُهتِ حرم
رَفتَنَت می‌بَرَد توانِ حسین
–
از نگاهت عزیزِ زهرا سوخت
رفتی از رفتنِ تو لیلا سوخت
حسن لطفی