حسن لطفی

منم و این شب میقات الهی العفو
تویی و اینهمه حاجات الهی العفو

شب قدر است الهی به رسول‌الله ات
شب عفو است و ملاقات الهی العفو

خورشیدی و میانِ قمرها نشاندنت
مهتابی و به چشم سحرها نشاندنت

نام تو می‌برم جگرم داغ می‌شود
تو آتشی به روی جگرها نشاندنت

خورشیدی و میان قمرها نشاندنت
مهتابی و به چشم سحرها نشاندنت

نام تو می‌برم جگرم داغ می‌شود
تو آتشی به روی جگرها نشاندنت

اگر دست و بالت کمی خالی است
اگر حال و روز تو بی حالی است

اگر آسمان در قفس میکشی
اگر قسمتت بی پَر و بالی است

قرص است قلب مرتضی اما به زهرا
یعنی که تکیه می‌دهد مولا به زهرا

حتی خدا محوِ تجلی خانه‌ی اوست
هرشب که جلوه می‌کند زهرا به زهرا

شب است و در سکوت شب صدای باد می‌پیچد
شب است و در مدینه گریه‌های باد می‌پیچد

کسی در کوچه‌های سنگیِ تاریک اینجا نیست
کسی در راههای خاکیِ باریک آیا نیست ؟
کسی در شهر پیدا نیست

یک گوشه حسین یادِ تو سینه زن است
یک گوشه حسن نشسته در سوختن است

امشب همه‌ی خانه بهم ریخته است
امشب شب نوحه‌های این بی کفن است

اگر آتش به دلت هست اگر حالِ مُشَوَش داری و اگر تب داری

یا شکایت زِ خود و از همه بر لب داری
یا اگر از غم و اندوه و بلا سینه لبالب داری
و اگر زندگیِ سرد و پُر از درد و دل آشوب مرتب داری،
یا پریشانیِ روز و دل آتش زده هرشب داری
روز و شب تب داری

همان غمی که تو داری علی همان دارد
ولی به جانِ حُسینت که بیش از آن دارد

من آن غریب دیارم که خانه ویرانم
خوشا به حال غریبی که خانمان دارد

یا که از عشق مگو یا که جگر را بتراش
خَم اَبرو بکش و قرص قمر را بتراش
از علی دَم بزن و تیغِ دوسر را بتراش

مژه را تَر کن و با خطِ مُعلی بنویس
هرقدر می‌شود از حضرتِ مولا بنویس

عبا به روی سر خود کشید و هِی اُفتاد
همینکه زهر جگر را درید و هِی اُفتاد

سرِ مبارک و چشمان تار و سنگِ مسیر
میانِ راه زمین را ندید و هِی اُفتاد

امان نداد مرا این غم و به جان اُفتاد
میان سینه‌ام این دردِ بی امان اُفتاد

به راه رویِ زمین می نشینم و خیزم
نمانده چاره که آتش به استخوان اُفتاد