عمو حسین

دوش در خیمه اش از غصه نجاتم دادند
تا فدایش بشوم برگ براتم دادند
از عسل حرف زدم شاخه نباتم دادند
یاحسن گفتم فورا حسناتم دادند

بیخیال همه ام‌ حضرت او را عشق است
پدرم یاد به من داده عمو را عشق است

قاسمم من که به یلهای عرب هم رده ام
با همین سن کمم مرشد این میکده ام
با زره کار ندارم به کفن آمده ام
من سر ازرق و چندین پسرش را زده ام

اشهد ان حسین بن علی ثارالله
وقت جنگم همه گفتند که ماشالله

ولی الان بدنم بین بیابان مانده
به تن من اثر سم ستوران مانده
عمو از دیدن من خم شده حیران مانده
روی لبهام فقط ذکر حسن جان مانده

سنگها بوسه گرفتند همه از رویم
پیچ خوردست به یک نیزه ی کوفی مویم

لگدی خورده بروی پر افتاده ی من
کج شده زیر لگد ها سر افتاده ی من
خم شد از چند جهت پیکر افتاده ی من
وای بر حال دل مادر افتاده ی من

خبرم را ببر ای باد برای زهرا
پهلویم درد گرفته است فدای زهرا!

ای عمو پر شده در هرگذر اوازه من
مثل یک ظرف عسل ریخته شیرازه ی من
کیف کن کیف کن الان ز قد تازه من
زره جنگ ابالفضل شد اندازه ی من

چه عجب گر سر پاشیده معما بشود
خُودِ* عباس‌ بروی سر من جا بشود

سید پوریا هاشمی