شعر ولادت اهل بيت (ع)

ای آفتـاب حُسن به زیبائیت سلام

وی آسمــان فضل به دانائیت سلام

در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام

تنها تو کاظمی که به تنهائیت سلام

نسیم از سر گیسوی یار میآمد

دوباره نخل امامت به بار میآمد

میان مکه و یثرب به منزل ابواء

در اوج گرمی صحرا بهار میآمد

ایرانی ام ، رعیّـتِ موسی بن جعفرم

من شهـروندِ دولتِ موسی بن جعفرم

دنـبال هیـچ فرقه و حزبی نمی روم

در حیطه ی ولایتِ موسی بن جعفرم

دلگیر شد دریا،تلاطم می کند گاهی

“اشکم” مرا رسوای مردم می کند گاهی

بیچاره “چشمانم” تمام عمر را لال است
نامت که می آید تَکَلُّم می کند گاهی

سلام حضرت جان،مهربان دوران ها
سلام مأمن آرامش پریشان ها
ضریح نور تو مصداق کعبه ی جان ها
شکوه صحن عتیقت بهشت مهمان ها

گر چه از دست شما خواهم دوا را بیشتر
بیشتر خواهی اگر خواهم بلا را بیشتر

چون تو سلطانی در این وادی ز هر پست و مقام
دوست دارم رتبه و شان گدا را بیشتر

بیدها را حظِّ رقصیدن هدایت می کند
نورها را کِیف تابیدن هدایت می کند
ابرها را شوق باریدن هدایت می کند
چشم ها را لذت دیدن هدایت می کند

امام، کار ندارد به نام، می بخشد
رئوف، اوست که بر خاص و عام می بخشد

به جنگِ بدخواهش آمدم ولی چه کنم؟
من انتقام بگیرم امام می بخشد!

مظهر رحمت خدا سلطان
هشتمین نور انما سلطان
سفره ات پهن هرکجا سلطان
السلام علیک یا سلطان

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست
قلبم به زیر تابش گنبد طلای توست

تنها غذای حضرتی ات نه رئوف من
در سفره ام هر آنچه که دارم غذای توست

قلم و دفتر و کمی احساس
دمِ درب ورودی حرمَت
سر به دیوار ، دیده ام پر اشک
ای به قربان سفره ی کرَمَت

امشب مدینه جنّت الاعلای عشق است
طوفانِ رحمت خورده بر دریای عشق است
در خانه ی موسی ابن جعفر غصّه ای نیست
چون که شب میلاد یک آقای عشق است